Solo Edwin Smet – doeken, boeken

De natuur die wij bevolken ontwikkelde zich op het gemakje en knap overtuigend: toen de mens zich ermee ging bemoeien veranderde het beeld van het landschap snel. Edwin Smet houdt zich al geruime tijd bezig met de vraag: wat kan de mens tegenover de traag geëvolueerde rijkdom van de natuurlijke omgeving stellen? Hebben wij enige kans, in de beperkte tijd dat wij hier rondlopen, op het vormen van een eigen landschap? Ja, is zijn antwoord.

Smet maakte en maakt talrijke bossen. Gelaagd opgebouwde, naar de natuur geschetste, en ook schematisch weergegeven boomgroepen, met daarin vaak een ven: een autonome, op zichzelf betrokken wereld, een plek van stille concentratie in deze onrustige, precaire wereld. Variaties op de werkelijkheid zijn het, met behulp van massa-geproduceerde, van houtpulp en kleefstof gemaakte schilderstape ­— een kwetsbaar wegwerpproduct. De horizontalen en verticalen van die bossen werden gaandeweg beelden van mensgemaakte, vaak instabiele structuren. Een meer concrete, de dingen om ons heen verbeeldende wereld. Een landschap met vele lagen, vele geschiedenissen, waarin niet alleen tijd haar invloed doet gelden, maar ook de mens met haar scheppingsdrang een onvermijdelijke stempel drukt.

Met tape, acryl, inkt en houtskool werkte Smet ook aan meerdere series die tonen wat de mens pontificaal neerzet in het landschap, veelal voortkomend uit Smets liefde voor industriële architectuur, bouwsels voor menselijke productiviteit, iconen van sociale samenhang, waar de tijd zichtbaar haar werk heeft gedaan. Over precariteit filosofeert dit recentere werk, bediscussieert maakbaarheid, maatschappelijke onzekerheid, of hoe de tijd invloed uitoefent op iets dat werd gebouwd — en weer verdwijnt. Uiteindelijk: hoe de mens omgaat, en solidair is, met haar al te genereuze habitat: onze aardkloot.

edwinsmet.eu
meervandatmoois.nl

Openingstijden
Deze worden binnenkort bekend gemaakt